Το νεότευκτο φορτηγό «Orpheus» καθελκύστηκε στις 14 Απριλίου 1956 στα γερμανικά ναυπηγεία Howaldtswerke του Κιέλου, για λογαριασμό εταιρείας συμφερόντων του γραφείου Lyras Brothers Ltd του Λονδίνου, γεγονός που καταγράφηκε στο τεύχος της 1ης Μαΐου 1956 των Ναυτικών Χρονικών.

Στο αμέσως επόμενο τεύχος των Ναυτικών Χρονικών, της 15ης Μαΐου 1956, και πιο συγκεκριμένα στη στήλη «Υπό την κυανόλευκον», καταγράφεται μάλιστα η πληροφορία της εγγραφής του πλοίου στο ελληνικό νηολόγιο, σύμφωνα με το Ν.Δ. 2687/1953, «περί προσελκύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού».

Το «Orpheus» απέσπασε διθυραμβικά σχόλια για την υψηλή του ταχύτητα αλλά και για τα εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά του. Υπήρξε το πρώτο μιας παραγγελίας συνολικά τεσσάρων αδελφών πλοίων στα ίδια ναυπηγεία, με το «Phoevos» να αποτελεί το δεύτερο κατά σειρά της παραγγελίας.

Σε γενικές γραμμές, η δεκαετία του 1950 μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια εξαιρετικά σημαντική περίοδος για τον Οίκο Λύρα, καθώς, χάρη σε μια σειρά από παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, θα επιτύγχανε ‒ εκκινώντας από τη ναυπήγηση του υπερσύγχρονου για την εποχή «Pindar», το 1954, από τα αγγλικά ναυπηγεία Short Brothers Ltd, και συνεχίζοντας με τη ναυπήγηση των «Orpheus» και «Phoevos». Η ιδιαίτερα επιτυχημένη εκμετάλλευση του «Pindar», που ταξίδευε με υπηρεσιακή ταχύτητα 15 μιλίων, οδήγησε τη Lyras Brothers Ltd να επενδύσει στη ναυπήγηση ακόμα ταχύτερων εμπορικών πλοίων.

Οι επενδύσεις του Οίκου Λύρα σε πλοία προηγμένης τεχνολογίας και τεχνικών χαρακτηριστικών συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον του διεθνούς αλλά και εγχώριου ναυτιλιακού Τύπου, με τα Ναυτικά Χρονικά να δημοσιεύουν ολοσέλιδο αφιέρωμα με τίτλο «Τα Πρωτοποριακά Σκάφη: Ταχύτερα, Μεγαλύτερα, Οικονομικότερα», όπου παρουσιάστηκαν τα νεότευκτα του Οίκου Λύρα των τελευταίων ετών, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο «Orpheus».

Το εν λόγω φορτηγό πλοίο παραδόθηκε στους ιδιοκτήτες του στις 23 Ιουνίου 1956 και διέθετε χωρητικότητα 13.080 dwt, με κλειστό το shelter deck του. Κατά την περίοδο ναυπήγησής του, υπήρξε ένα από τα λίγα πλοία στον κόσμο εφοδιασμένα με την ιδιαίτερα ισχυρή μηχανή Sulzer 7 SRD76, δυνάμεως 6.300 ίππων στις 115 στροφές και 7.000 ίππων στις 119 στροφές της μηχανής.

Από τις σημαντικότερες καινοτομίες με τις οποίες εξοπλίστηκε το νεότευκτο του Οίκου Λύρα, και υπογραμμίστηκαν από τα Ναυτικά Χρονικά, ήταν οι τεχνολογίες υπολογισμού των ωρών λειτουργίας των μηχανημάτων του πλοίου: Σ τα κύρια και βοηθητικά μηχανήματα του μηχανοστασίου, τα οποία ήταν όλα ηλεκτροκίνητα, είχε εγκατασταθεί ένα ειδικό αυτόματο «ωρόμετρο», το οποίο και κατέγραφε τις ώρες λειτουργίας κάθε μηχανήματος, ώστε να διασφαλίζεται η τακτική συντήρησή τους.

Κρίνοντας από το γεγονός ότι ήδη από το 1958 είχαν κατασκευαστεί μηχανές δυνάμεως 7.800 ίππων, μπορεί να ειπωθεί ότι η επιθυμία των Αφών Λύρα για κατασκευή φορτηγών τραμπ αυξημένης ταχύτητας δικαιώθηκε. Σε μια περίοδο 16 μηνών, από την έναρξη των πλόων του μέχρι την περίοδο γραφής, το «Orpheus» είχε διανύσει 113.891 μίλια με μέση ταχύτητα, σε έμφορτη κατάσταση, 15,5-16 μίλια.

Λόγω των ειδικών χαρακτηριστικών αλλά και της ποιότητας της ναυπήγησης, το κόστος κατασκευής, τόσο για το «Orpheus» όσο και για το αδελφό του πλοίο «Phoevos», καταγράφεται αυξημένο σε σχέση με πιο συμβατικά πλοία του είδους τους. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, τα χαρακτηριστικά που έφεραν αυτά τα πλοία επέτρεπαν την εκτέλεση των εμπορικών τους πλόων άνετα, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς τη μείωση ταχύτητας, ιδιαίτερα στα νερά του Βορείου Ατλαντικού, που κρύβουν ιδιαίτερες δυσκολίες. Ταυτόχρονα, αξίζει να σημειωθεί ότι αρχικά είχαν εκφραστεί αμφιβολίες από άλλα μέλη της ναυτιλιακής κοινότητας ότι η αυξημένη ταχύτητα αυτών των πλοίων δεν θα επέτρεπε και την αποδοτική τους εκμετάλλευση. Ωστόσο, η αυξημένη χωρητικότητα αλλά και η συντόμευση των εμπορικών τους ταξιδιών, λόγω της εξαιρετικής τους ταχύτητας, έμελλε να δικαιώσουν την επένδυση της Lyras Brothers Ltd.

Σε ό,τι αφορά το «Orpheus», αυτό θα παρέμενε υπό τη διαχείριση του Οίκου Λύρα για περισσότερα από 20 χρόνια, όταν, σύμφωνα με το τεύχος της 15ης Αυγούστου 1977 των Ναυτικών Χρονικών, πωλήθηκε έναντι 1,5 εκατ. δολαρίων σε εταιρεία ελληνικών συμφερόντων.

Οι συγκεκριμένες επενδύσεις σε νεότευκτα προηγμένης τεχνολογίας καταγράφονται σε μια περίοδο «αναπροσαρμογής» για τη διεθνή ναυτιλιακή βιομηχανία, κατά την οποία τα «πολεμικής ναυπηγήσεως» Λίμπερτυ έχαναν σταδιακά τη θέση τους στην προτίμηση των ναυλωτών χάρη στην εμφάνιση μεγαλύτερων, ταχύτερων και αποδοτικότερων φορτηγών πλοίων.

Μελετώντας τα τεύχη των Ναυτικών Χρονικών της δεκαετίας του 1950, διαπιστώνει κανείς ότι ο Οίκος Λύρα, σε μια προσπάθεια ανανέωσης του στόλου του και εμπιστευόμενος τόσο αγγλικές όσο και γερμανικές γιάρδες, πρόσθεσε στο «πλωτό υλικόν» του ορισμένα από τα πιο σύγχρονα, αποδοτικά και εν τέλει επικερδή πλοία της εποχής τους. Το γεγονός αυτό αναδεικνύεται και από τη φράση του συντάκτη των Ναυτικών Χρονικών, ο οποίος, αναφερόμενος τόσο στα πληρώματα όσο και στους πλοιοκτήτες, ανέφερε: «Πόσον υπερήφανοι πρέπει να είναι οι επιβαίνοντες αυτών! Οι ευτυχείς ιδιοκτήται των είναι άξιοι των θερμότερων συγχαρητηρίων».

Μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα των Ναυτικών Χρονικών στο «Orpheus» εδώ.